Είπατε τω βασιλεί!

"Είπατε τω βασιλεί: χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ".

Το μαντιτάρι αυτό τι ανώτερο διαδικτυακό πνεύμα,η ελπίδα της μπλογκόσφαιρας και των απανταχού κατατρεγμένων σίγησε , έπεσε...

Ποίος μπορεί να ξεχάσει τις στιγμές διαδικτυακής δόξας και λαμπρότητας,το επίκεντρο του πνευματικού διαλογισμού;

Tους αναρίθμητους πιστούς (ούτε δέκα) που προσέτρεχαν σ'αυτό αναθέτωντας τα τα αναθήματα τους(αναθήματα και όχι απλά κόμεντς),σ΄αυτή τη διαδικτυακή θεότητα,το ναό του Απόλλωνα,το Δελφικό μπλόγκ..

Ποίος μπορεί να ξεχάσει τα 50! αναθέματα,ε,αναθήματα ήθελα να πώ ,που ευλαβικά απέθεσαν οι ικέτες του σ'ένα και μόνο πόστ;Τα δώρα,τις ευχές,τις συνταγές,τις παρακλήσεις;

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα λαμπρα έργα τέχνης και λόγου που κοσμούσαν τον περίκαλλο ναό του και τις λαμπρές απαντήσεις-χρησμούς της δικτυακής Πυθίας;

Αlas!;Tώρα ο περίτεχνος ναός του μπλόγκ ερήμωσε,άδειασε, και τα μοναχικά κλίκ αντηχούν στην ερημιά του...

Nα,και κάπου στο παραλήρημα της η Πυθία βοά και κράζει:"Aκούω κλίκ ! Φεύγουν οι πιστοί ή έρχονται;"

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ!

Και το θαύμα έγινε!Με μια κίνηση που θα χαρακτηριζόταν στρατηγική επιλογη,το άσημο,μοναχικό μανιτάρι ξέφυγε απο την ασημαντότητα του και έγινε ένας ζεν-πρεμιέ των μπλογκς!

Ποία ήταν η στρατηγική επιλογή;To 'πα και το κανα!Πήγα στον Μωάμεθ των blogs,τον αξιότιμο κ.Δήμου και δημοσίευσα το παρακάτω κόμεντ, έκκληση-κάλεσμα:

" Θα είμαι ειλίκρινής μαζί σας..Η αλήθεια είναι οτι διαβάζω πάντα με ενδιαφέρον το blog toy κ.Δήμου.Κάνω αυτο το σχόλια όμως με ταπεινά κίνητρα...Είμαι το Μανιτάρι και δεν έχει πατήσει ψυχή στο blog μου.Πολύ περισσότερο δεν έχουν κάνει έστω ένα σχόλιο στα αριστουργήματα που γράφω.Βρίσκομαι σε δύσκολη θέση,δεν πάει και καλά η σχέση μου,νώθω μόνος..Είστε η τελευταία μου ελπίδα.Ο πρώτος -πρώτη που θα κάνει σχόλιο θα είναι ebloggimenos θα μπει στο πάνθεον των μεγάλων προσωπικών μου εν μπλογκ ευεργετών.. "

Οι Μεγάλοι ευέργέτες με χρονολογική σειρά ,γράφονται με χρυσά γράμματα,καθώς ένα μανιτάρι δεν ξεχνα:

Μεγάλοι Ευεργέτες του Μανιταριού:

MICKEY

29 Ιανουάριος 2007 12:30 πμ

ΕLINOR

29 Ιανουάριος 2007 12:32 πμ

ΠΑΝΑΣΧΗΜΗ

29 Ιανουάριος 2007 12:35 πμ
UNIVERS

29 Ιανουάριος 2007 12:42 πμ

Ευχαριστώ και πάλι και φυσικά ευχαριστώ θερμά και το γάτο του κ.Δήμου για τη φιλοξενία της έκκλησης μου στο blog του!

Πέρασε κι όλας ένας χρόνος,που δεν ήρθατε και είμαι μόνος...

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος,που δεν ήρθατε και είμαι μόνος...Θα μπορούσε να είναι στίχος απο τραγούδι(μήπως είναι;),αλλά δυστυχώς είναι και αλήθεια..
Εντάξει δεν πέρασε ακριβώς ένας χρόνος
άλλα απο πέρυσι το Δεκέμβρη που άνοιξα αυτό το bloggagi με σκοπό να ανοίξω τα εσώψυχα μου δεν πάτησε ψυχή...Άντε ένας , ο κολλητός μου να μου κάνει το χατήρι...
Να μετέλθω λοιπόν μέσα πλάγια για να μην πω δόλια;Να κάνω αθώα post και θα περιμένω τους πελάτες της ματαιοδοξίας μου που θα ανακαλύψουν το παραγνωρισμένο ταλέντο μου και με ύφος αδιάφορο και ταπεινόσχημο να εισπράττω τις φιλοφρονήσεις σας ;
ένα comment ρε παιδιά,έστω βρίστε με φτύστε με,κράξτε με...
Τι να κάνω για να προκαλέσω το ενδιαφέρον,τον ενθουσιασμό ,την αηδία την αγανάκτηση ή έστω τον οίκτο σας;
Δεν αντέχω άλλο πάω να κοινωνικοποιηθώ και να αυτοπραγματωθώ:Θα κάνω comment στο πιο πολυσύχναστω blog,στον γκουρού του ελληνικού μπλόγκινγκ , θα εκθέσω την ταπεινότητα μου τώρα!Ή όλα ή τίποτα!
Αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό θα πάει το MANITAΡΙ στον Μωάμεθ του blogging , στον,ποιόν άλλον, τον Νίκο Δήμου!
Μέγαλη η χάρη τους...Και με σέβασμό και στους δύο (είπαμε να προκαλέσουμε λίγο άλλα όχι και να προκαλέσουμε διαδικτυακό Τζιχάντ!)